Sorry mami!

Hallo allemaal!!

Al bijna 8 weken in Afrika, het dingen missen komt soms een beetje opspelen. De ‘gewone dingen’ van thuis en de leuke dingen met vriendinnen.
Maar ik heb hier een geweldige tijd en verder nog niet echt last van heimwee.
Ik ben zo blij met de leuke groep die hier nu is, al zijn we met veel we doen vaak leuke dingen met z’n allen en ik ga het denk ik wel missen als ik thuis kom en dingen weer alleen moet doen.

Nu zit ik hier met een word bestandje van een paar regels te bedenken wat ik eigenlijk gedaan heb 3 weken geleden.. geen idee meer van.
Het wordt allemaal zo normaal, de tijd vliegt en je maakt veel dingen mee dat je gewoon dingen vergeet. Gelukkig houd ik alles bij in een reisdagboek dus kan ik het mooi teruglezen.
We beginnen met Home of Good Hope, zoals al veel hebben gezien hebben we de kindjes heerlijk gewassen in een grote tobbe en daarna kregen ze de kleertjes aan die we allemaal hadden verzameld.
Van te voren hebben we eerst geshopt voor spulletjes voor het wassen en nog dingen gekocht die nodig waren bij Home of Good Hope van het opgehaalde geld, nogmaals dank daarvoor!!
Het was geweldig, de kinderen straalden en Monica vond het allemaal prachtig.

Afgelopen week gingen we weer naar het ziekenhuis op de afdeling Maternity, de bevallingen! Wat een warmte.. het voelt binnen bijna als een sauna maar er gebeurd van alles. Danielle en ik hebben die ochtend onze eerste bevalling gezien maar de bevalling ging iets anders dan gepland. We stonden bij een vrouw die volledige ontsluiting had maar toen kwam de student verpleegkunde erachter dat de baby in de stuitligging lag, hmm probleempje. Er werd snel besloten om een keizersnede te gaan doen en de vrouw werd met enige haast vervoerd naar de OK die gelukkig op dezelfde afdeling is.
Danielle en ik hadden ons snel omgekleed in operatieoutfit en wij stonden met 1 andere verpleegkundige bij de patiënt toen we ineens een stukje van de knie van het baby’tje uit de vagina zagen komen. De verpleegkundige stond in paniek ernaar te wijzen en riep ‘doctor doctor’ maar de artsen stonden zich nog rustig om te kleden. Ik snelde naar de artsen waaronder de Nederlandse tropenarts en riep ‘ze komt!’ ik werd heel raar aangekeken.. Dus ik riep nog een keer ‘de baby komt eruit!’
Dat snapten ze en iedereen haastte zich naar het bed waar de vrouw al lag te persen. Danielle en ik keken met grote ogen hoe het baby’tje er binnen een minuut andersom uit kwam. Gelukkig maakten de baby en de moeder het goed.
We hebben afgelopen week heel wat bevallingen gezien, wat ik nog het ergste vond is dat de vrouwen hier helemaal alleen zijn. De baby ziet de vader pas als de moeder met ontslag mag, de babynamen worden hier trouwens bedacht door de vader dus de baby heeft eerst nog niet eens een naam. De hele enkele keren dat ik een familielid van de zwangere heb gezien mocht deze er niet bij zijn tijdens de bevalling.
De vrouwen die hier moeten bevallen zijn wel echte bikkels, de meesten maken geen enkel geluid en accepteren de snauwen van de verpleegkundigen als ze moeten persen of juist niet of als ze anders moeten liggen. De verpleging zegt altijd wel 'sorry mami' voordat ze iets doen maar daar menen ze volgens mij helemaal niks van.
Een paar keer hebben we echter wel een paar vrouwen horen schreeuwen, van de pijn maar ook vaak van paniek. Ik zal jullie de details besparen maar het was moeilijk om te zien vooral als de vrouwen een beste tik op de benen kregen dat ze stil moesten zijn.

Vorige week zaterdag werd hier St. Patricksday gevierd in Joe’s Beerhouse en wij waren natuurlijk van de partij!
Het feest was ’s middags, grote pullen bier voor een spotprijsje (voor de mensen die wel bier drinken want dat is mij hier nog niet gelukt), live muziek en een groep leuke mensen zorgde voor een hele gezellige middag 

Gister ging ik met Danielle, Margriet en twee Finse studenten 9 km hiken in een natuurpark niet ver van Windhoek. We zouden ’s ochtends half 7 weg maar je raadt het al.. het werd natuurlijk kwart over 7. That’s Africa! Ik kan me er niet echt meer druk om maken haha.
De tocht begon al spannend, we waren nog niet eens bij het begin van het pad en we kwamen al twee struisvogels tegen. We probeerden er zo relaxt mogelijk langs te lopen en de struisvogels vonden ons niet echt bijzonder maar toen de rest van het groepje terugliep om een bord te zoeken zag ik dat de struisvogel mooi achter ze aanliep, paniek! Ik heb er smakelijk om kunnen lachen.
De hike was prachtig, wat een natuur en stilte. Helaas was het heel erg heuvelachtig dus was het af en toe wel even klimmen. Het laatste stuk was even zwaar, het werd natuurlijk steeds warmer en we moesten nog een pittig stuk klimmen maar toen we terugkwamen bij het restaurant werd ik beloond met een heerlijke duik in het zwembad. We hebben vanuit de verte zebra’s en een oryx gezien, ook baboons (bavianen) en toen we op de terugweg waren zagen we giraffes!
Wij wilden natuurlijk meteen gaan kijken en voor we het wisten stonden we midden in een giraffenfamilie! Wat indrukwekkend en mooi om ze in het wild van zo dichtbij te kunnen zien.

Vandaag wordt hier Independence Day gevierd, 26 jaar onafhankelijkheid. Een vrij dagje dus. Morgen gaan we naar de casualty de spoedeisende hulp. We zijn benieuwd! Vrijdag gaan we daar een nachtdienst doen want dan is het pay day, dan slaan mensen uit katutura elkaar de hersens in met bierflesjes en komen er mensen binnen met steek- en schotwonden. Misschien heel raar maar wij hebben er zin in haha.

Veel liefs en een dikke kus!