Een nachtje op de spoed is altijd goed!

Goeiemôre!

Terwijl jullie in Nederland alweer in de zomertijd zitten en richting het voorjaar en de zomer gaan merken wij dat we hier richting de winter gaan. We zitten ’s avonds zelfs al in het donker te eten.. Bij ons is de klok een uur terug gegaan dus is het nu in Nederland een uur later dan hier.
Maar niet getreurd hoor, het is hier overdag nog steeds 30 graden ;)

We beginnen met de nachtdienst, wij hadden in eerste instantie een drukke nacht verwacht maar dit viel achteraf erg mee. Wat het personeel op de spoed ons vertelde is dat het het drukste is wanneer het echt payday is aan het einde van de maand. Dus echt de 30ste of 31ste van de maand.
Maar er was nog wel actie, een man kwam binnen die een auto ongeluk had gehad. En natuurlijk had hij zijn autogordel niet om dus hij was door de botsing door het vooruit van de auto gevlogen. Margriet en ik zijn tijdens het hele proces meegelopen. De man had twee fracturen in zijn been en had bloed achter de longen, dat moest er natuurlijk weggehaald worden. Voor de ingreep begon wees een arts mij aan en zei: ‘You’re the assistent.’ Um… oke. Dus tijdens de ingreep moest ik dingen aangeven en de tube die ze hadden ingebracht bij de man om het bloed naar buiten af te voeren vasthouden terwijl het gat werd dichtgenaaid. Ook kwam er even later een man binnen die in zijn gezicht was geslagen met een bierflesje en had van zijn oog tot oor een flinke jaap. Tijdens het dichtnaaien van de wond was de man vooral bezig met zijn wraakplannen voor de man die hem had geslagen, de man was echter nogal dronken dus het was vrij vermakelijk voor het personeel.

De week daarop was het zover, een tripje naar de Sossusvlei! De eerste dag werden we opgehaald en gingen we op weg. De geasfalteerde weg maakte al snel plaats voor een gravel road dus we hebben de hele dag in de truck gehobbeld en genoten van de mooie landschappen. Aan het eind van de middag hadden we een lekke band, door de slechte wegen gebeurd dit vaak. Na een half uur waren we weer back on the road.
Aangekomen op de camping reden we meteen door naar de duinen om de zonsondergang te zien, de duinen waren prachtig alleen hebben we niet veel van de zonsondergang kunnen zien want steeds als je weer een duin was opgeklommen lag er weer een hogere duin achter. Op een gegeven moment hebben we het opgegeven en kunnen zien hoe de zonsondergang de bergen en het zand prachtig rood/roze/oranje kleurde.
De volgende ochtend ging de wekker om half 6.. oei! Zonder ontbijt ‘Dune 45’ beklommen en op de top van de zonsopgang kunnen genieten. Het was even een zware klim maar het uitzicht was super! Toen we weer beneden kwamen konden we genieten van een stevig ontbijt en reden daarna door om nog 5 km door de woestijn te hiken naar de ‘Deadvlei’. Om 11 uur begon het echt al heet te worden maar hadden we wel eindelijk de Deadvlei bereikt. Onderweg hebben Martine en Margriet een andere route genomen om de ‘Big Daddy’ (de hoogste zandduin ter wereld) te beklimmen, stoer hoor!! Danielle en ik zagen dit dan weer niet zo zitten, wij vonden het uitzicht van de Big Daddy in de verte ook wel prima. Door het zware zand bikkelen vonden wij toch wel tegenvallen dus wij zijn doorgelopen en hebben mooie foto’s gemaakt bij de Deadvlei. De bomen die daar staan zijn al zo’n 700 jaar dood maar staan er nog steeds.
In de middag kwamen we weer terug op de camping en hebben even een duik in het zwembad genomen om vervolgens in de avond te gaan kijken bij de Sesriem Canyon. Deze is zo’n 1 km lang, we hebben een stuk in de canyon gelopen terwijl de gids van alles vertelde.
De volgende ochtend weer vroeg opstaan want ons kamp moest opgeruimd worden. Daarna gingen we weer terug richting Windhoek. We namen een andere route die nog ruiger was dan op de heenweg maar wel super mooi. Onderweg hebben we allemaal verschillende landschappen en dieren kunnen zien! :) Een super leuke en mooie trip dus!

Na een gezellig (stap) weekend zijn we maandag naar Home of Good Hope gegaan, daar met Monica gepraat over onze voorlichting die we graag op een school willen geven. Monica zei dat we meteen wel naar een school konden gaan om een kijkje te nemen.
We gingen naar een vrij grote school midden in de sloppenwijk, deze is opgericht door een minister uit Zweden, ‘nog nooit gezien die man’ zei de directrice maar zijn foto hing nog trouw op de muur.
Op deze school zitten zo’n 1200 kinderen, de verschillende klassen worden verdeeld tussen de ochtend en middag. Op de school waren ze enthousiast over de voorlichting en kwamen ze met het idee om deze op de nationale dag van het Afrikaanse kind te doen. Toen we door de school liepen (die bestaat uit meerdere gebouwtjes) herkenden we kinderen van de soepkeuken. Alle kinderen zaten ons verwonderd aan te kijken en begonnen daarna uitbundig te zwaaien, zo lief!

De rest van de week naar het ziekenhuis geweest, in de nacht van woensdag op donderdag wilden Margriet en ik graag weer eens een nachtdienst doen op de spoed want dit was erg goed bevallen de vorige keer. Het is het begin van de maand en midden in de week dus erg druk was het niet maar toch zijn we de hele nacht bezig geweest. Eerst hebben we mensen opgenomen, de anamnese gedaan, controles en ze dan doorverwijzen naar een arts. Niet snel daarna kwam er een man binnen die een auto ongeluk had gehad. Een andere auto was frontaal op hem ingereden, de man had natuurlijk weer geen autogordel om dus hij was 50 meter uit de auto gevlogen. Een klein probleem.. zijn linkeronderbeen zat vast door de klap dus die was in de auto blijven liggen terwijl de man buiten de auto lag. Toen Margriet en ik nietsvermoedend de behandelkamer binnenliepen zagen we dat één been ineens ophield vlak onder de knie maar daar lag nog een deken overheen. Toen liet een paramedic ons een zak zien waar een sok in zat maar de sok stond nog overeind, het bleek dus de voet en een stuk van het been van de man te zijn. Vol afschuw keken we daarna toe hoe de deken en het verband van ‘de wond’ werd gehaald en daar een heel groot stuk bot en allemaal huid, weefsel en pezen uit zagen steken. Ook de voet werd uit de zak gehaald en werd bestudeerd door de artsen die er allemaal foto’s van begonnen te maken, voor in de boeken van de afdeling zeiden ze.
Voor degene die het wil zien, wij hebben er ook maar snel een foto van gemaakt.
Het been werd schoongemaakt en de volgende stap was het been boven de knie te amputeren, helaas zou dit in de privé kliniek gebeuren omdat de kosten werden vergoed.
Toen de man lag te wachten tot hij zou worden opgehaald door een ambulance werd er een andere vrouw binnengereden (in dezelfde kamer..). Zij bleek echter al overleden te zijn, zij was thuis ineens neergevallen. De vrouw van 30 was al lang bekend met hartproblemen en het hart hield ermee op. Het had al veel te lang geduurd voordat er werd gereanimeerd dus de vrouw was al niet meer te redden. We moesten de vrouw daarna uitkleden en in een bodybag leggen voordat ze naar het mortuarium ging. Wat vreemd om dan de rits dicht te doen terwijl haar familie haar helemaal niet meer heeft kunnen zien.
Een zeer bewogen nacht dus maar zeker voor herhaling vatbaar!

Dit weekend weer even heel wat anders, een feestje van twee huisgenoten die deze week jarig zijn dus dat wordt gezellig! Dat hebben we wel weer even nodig na zo’n week.
Ook hebben we Louise (ons contactpersoon) afgelopen week gesproken, we willen graag in het Central Hospital kijken en Louise zei ook dat er in mei een mogelijkheid is om bij de Mental Health Clinic te kijken, dat lijkt me echt heel leuk om te zien! Een goed vooruitzicht dus.

Liefs,
Iris