Baie Dankie Namibia!

Môre môre!

Na een dikke maand werd het wel weer tijd voor een blog, ook meteen de laatste. De tijd is voorbij gevlogen en over twee weken gaan we weer terug naar Nederland.
Het grootste gedeelte van de Nederlandse groep is al naar huis en zo begin ik ook steeds meer na te denken over thuis. Het begint hier een beetje leeg te worden in het studentenhuis. Gelukkig gaan we er nog wat van maken komende twee weken. Met de stage achter de rug is het tijd voor leuke dingen!

We gaan weer even terug in de tijd, na Mental health (waar ik mijn vorige blog ben geëindigd) zijn we nog twee weken naar het Central Hospital geweest. Hier gaan de mensen naartoe die voor de staat werken en dus een zorgverzekering hebben. Het ziekenhuis was nog steeds niet helemaal te vergelijken met Nederland maar het was er al stukken beter dan het Katutura hospital. De eerste week heb ik gekeken op ‘Medical oncology’ en de tweede week op Maternity.
De medical oncology is een kliniek waar mensen komen voor bloedonderzoek of chemotherapie. Die week heb ik dus veel bloed geprikt en ook voor het eerst een infuus geprikt. Heel blij dat ik dat heb gedaan omdat je daar in Nederland daar als stagiaire de kans niet voor krijgt in het ziekenhuis.
Ik vond het bijzonder om te zien hoe anders er met de patiënten om werd gegaan in vergelijking met Katutura.
De tweede week bij maternity was vooral om een vergelijking te maken met Katutura, ook hier werden patiënten veel beter behandeld en was er meer mogelijk qua zorg. Hier heb ik ook voor het eerst een keizersnede gezien, heel pijnlijk maar toch heel mooi om te zien.

Daarna was het dan zo ver, de roadtrip. We hebben met z’n zessen twee 4x4 auto’s gehuurd (met de tenten op het dak) en zijn daarmee tien dagen lang Namibië rond gaan reizen. We hadden de grootste hotspots al gezien, natuurlijk Etosha, Sossusvlei en Swakopmund maar wilden graag het hele land bekijken.
De eerste uitdaging was natuurlijk het links rijden en schakelen, dat moest in het begin nog wel even wennen maar het is me gelukkig niet tegengevallen. Wel merkte je dat als er geen ander verkeer was, je bij een kruising toch nog weleens automatisch rechts ging rijden. Ook het rijden op de ongeasfalteerde ‘gravel roads’ was nieuw maar dat was geweldig. We hebben de mooiste dingen gezien langs de gravel roads. Soms kwam je echt geen kip tegen op de weg dan zag je voor je alleen maar uitgestrekte weg en een prachtig landschap.
Die tien dagen hebben we natuurlijk heel wat meegemaakt, we hebben helaas ook veel problemen gehad met de auto’s. De verhuurder was niet al te best maar we hadden bijna geen andere keuze omdat we allemaal nog geen 23 zijn.
Maar dat mocht de pret niet drukken, we hebben de meest mooie maar ook meest bizarre dingen gezien. Van hele primitieve campings met koude douches naar een bijna luxe camping met 3- gangendiner. Het kamperen was helemaal leuk hoor maar na de meest rampzalige campings hadden we ook weleens zin om lekker te eten.
Ook de landschappen waren bijzonder, Namibië heeft eigenlijk alles. Het groene, bijna tropische noorden bij de Epupa falls, de vele Himba dorpen in het rode zand van de Namib woestijn, de zandduinen en sterke stroming van de Atlantische Oceaan bij Skeleton Coast, de rotsige en bergachtige gebieden in het zuiden en de grote vlaktes van de Kalahari woestijn.
Daarnaast hebben we de Fish River Canyon gezien in het verre zuiden, hebben we op de rivier tussen Namibië en Zuid-Afrika gekanood en hebben we Kolmanskop (een ghost mining town) en Luderitz gezien.
Wat een ervaring om nooit te vergeten!

Voor de roadtrip al afscheid moeten nemen van 4 meiden die weer terug gingen naar Nederland, ik natuurlijk tranen met tuiten gehuild (kon er niks aan doen hihi). Afgelopen week afscheid genomen van nog 3 Nederlanders dus we zijn nu nog maar met 7. Vandaag over 2 weken zijn wij ‘de Friezen’ zoals iedereen ons noemt, aan de beurt om terug te vliegen naar huis.
Ook al kijk ik er weer heel erg naar uit om naar huis te gaan en iedereen weer te zien blijft het toch een beetje raar om hier weg te gaan. Ik ben hier zo gewend geraakt aan alles dat thuis straks even flink omschakelen zal worden.
Gelukkig zal ik hier weggaan met de herinneringen aan misschien wel de mooiste tijd van mijn leven, zoveel gezien, beleefd, geleerd en zoveel leuke mensen ontmoet die ik nu al en straks nog meer ga missen.

De komende twee weken gaan we nog naar Home of good Hope en het ziekenhuis om nog een laatste keer te kijken en alle leuke dingen doen die voor ons de afgelopen tijd zo bekend zijn geworden. En nog even bruin bakken in de zon anders haalt iedereen mij straks weer in.
Natuurlijk vrijdag mijn verjaardag vieren en nog even goed opstap en dan wordt het eind volgende week inpakken en hopen dat de koffer nog dicht kan…
Tot over 2 weken!

Afrika je was geweldig..
I’ll come back soon!

Liefs Iris